KerncoachIk was 20 toen mijn ouders gingen scheiden. Wat een impact had dat op ons gezin en op mij! En inmiddels 13 jaar later werkt het nog steeds door. Een tijd lang heb ik moeite gehad om in goed contact te zijn met mijn ouders. Mijn vader was druk met een nieuw leven opbouwen, mijn moeder was verloren in verdriet. En het lukte ons gezin niet om in goed contact te blijven met elkaar. Verwijten over en weer. Verdriet, onbegrip, onmacht, afstand. En dit is hoe mijn reis in familiewerk begon. Vanuit deze pijn, vanuit deze afstand.
Want een tijd lang heb ik naar mijn ouders gewezen. Jullie doen dit of dat (of juist niet). En ik wil van jullie zus en zo. Allemaal logisch. Zo ging het over en weer. En misschien herken je het wel. Dat als contact moeizaam verloopt (of het nu met familie is of met je partner, vrienden of collega’s) je soms de neiging kan hebben te gaan wijzen. Het bij de ander te plaatsen. Jij hebt een behoefte, die wordt niet vervuld, en dat komt door de ander. Die vervult jouw behoefte niet. En hoe kan hij of zij dat nou niet begrijpen dat jij die behoefte hebt? Misschien geef je je behoefte aan en voel je je niet gehoord. Of doet de ander gewoon niets met jouw behoefte. Allemaal logisch “gedoe” in interacties tussen mensen.
Maar op een bepaald punt werd ik moe van mezelf en mijn gewijs. Ook werd ik moe van het gebrek aan verandering. Ik voelde dat ik geen prettige associatie meer had richting mijn ouders en dat zat me in de weg. Ik heb altijd een warme band met beide ouders gehad, dus dit deed me verdriet. Maar er was geen contact. Dus hoe kon ik dit herstellen? Berichten bleven onbeantwoord en het contact veranderde niet. En toen veranderde mijn leven. Via Jan ter Bogt werd ik gewezen op familieopstellingen. Ik meldde me aan en bracht mijn onderwerp in. En wat er die dag gebeurde was magisch.
We gingen een opstelling doen in de ruimte. Dat wil zeggen: ik mocht in de kamer iemand opstellen die mij zelf voorstelde, iemand die mijn vader voorstelde en iemand die mijn moeder voorstelde. Mijn representant stond centraal in de kamer. Degene die mijn vader representeerde wilde de kamer verlaten, niet deelnemen aan de opstelling. En mijn moeder ging compleet in elkaar gedoken, wankel in de ruimte staan. Het spiegelde precies hoe het in het gezin zat op dat moment: mijn vader was afwezig, mijn moeder was slachtoffer. En het was in die opstelling, dat ik (zoals ik het noem) “het energetische gesprek” aan ging met beiden. Dat klinkt moeilijk, maar is het niet. In die kamer, op dat moment, was ons gezin aanwezig. Ook al waren het feitelijk niet mijn echte ouders, de representanten stonden met hun lichaam en energie op dat moment symbool voor mijn ouders. En in die opstelling, ging ik corrigeren wat in “het echte leven” niet klopte.
Ik haalde mijn vader dichterbij. Eerst stond hij achter het gordijn en ik vond dat helemaal prima; blijf maar weg, jij verwoestte ons gezin. Het deed teveel pijn. Later heb ik hem terug bij ons gezin moeten plaatsen. Ik moest hem zijn rechtmatige plek in ons gezin weer terug geven. Door hem weer als mijn vader te zien, in plaats van “de dader” voelde ik weer wat warmte en genegenheid terugkomen. En ik leerde het belang van uitreiken naar je ouders en het belang van iemand zijn werkelijke plek (terug) te geven. Uitsluiting is iets dat systemisch gezien namelijk niet kan.
Mijn moeder stond zo wankel dat ze dacht te gaan vallen. Door haar ouders ook in de ruimte op te stellen, stond zij steviger. Door haar vervolgens op een stoel te plaatsen, voelde ik mijn respect voor haar als mijn moeder, als de grootste en oudere, als de verzorger weer terug. Ik kon letterlijk niet meer op haar “neerkijken”. En ik ontdekte dat mijn weerstand kwam doordat ik haar verdriet niet aan kon, omdat het mijn eigen verdriet spiegelde, die ik tot dan toe zo goed had geprobeerd weg te stoppen. Zij kon met al haar verdriet niet op haar ouders leunen, deze waren al overleden. En ineens begreep ik haar wankelheid zo goed. Ik kon immers in mijn situatie ook niet op mijn ouders leunen, zelfs al leefden ze nog. Begrip en liefde kwamen weer terug.
Door bepaalde zinnen naar de representanten van mijn ouders uit te spreken, herstelde ik in die opstelling de balans en zette ik ieder op zijn eigen plek terug. En wat denk je? Door in de opstelling dingen te veranderen en te concluderen dat alles wat nodig was al in MIJZELF lag, veranderde mijn mentaliteit ten opzichte van mijn ouders. Ik stopte met verwijten. Ging bij mezelf te rade. Waar lag het bij MIJ. Een paar weken later ging ik, met die nieuwe houding en gedachten, “het echte” gesprek aan, met zowel mijn vader als moeder. Het contact met mijn vader bleef nadien bij vlagen voor een tijdje weer aan. Het contact met mijn moeder herstelde en is altijd goed gebleven. Het is zelfs nog beter geworden, doordat we veel meer open met elkaar zijn gaan leren praten. Vanuit begrip en respect voor elkaars onmacht, onkunde en emoties. We hebben prachtige gesprekken gehad over hoe we die periode van scheiding hebben beleefd, waar we ‘de mist’ in zijn gegaan en hoe we dat van elkaar hebben ervaren. All is well and all is love (L)
Wat ik je met dit verhaal wil zeggen is: als je vast loopt in contact met een ander, maakt niet uit of het om familie gaat of niet. Stop eens met wijzen? Voel eens diep van binnen; wat is er in deze relatie waardoor het niet loopt? Waar zit dat bij jouzelf? Waar “plaats” jij iemand? Is er gebrek aan respect, gemis van liefde of erkenning, gezien of gehoord worden, heb je iemand buitenspel geplaatst, heb je jezelf boven die persoon verheven? Vaak kun je (zelf als je geen contact met iemand hebt) door ZELF het werk te doen, een band of in ieder geval jouw gevoel en gedachten bij die band, herstellen. Een opstelling is een prachtige manier om hier mee aan de slag te gaan.
Worstel je ook met een soortgelijk thema? Stuur me een berichtje, dan denk ik met je mee of ik iets voor je kan betekenen!
Liefs, de Kerncoach