MOEDER HAAT

MOEDER HAAT

Breaking news: niet alle kinderen houden van hun moeder en evengoed houden niet alle moeders van hun kinderen.

Gisteren was het Moederdag; een dag die draait om liefde en dankbaarheid. En dan kom ik met zo’n zwaar beladen onderwerp vandaag? Ik schrijf dit niet om een domper op je mooie weekend te gooien. Maar ik houd van bewustwording creëren, licht schijnen op duistere onderwerpen, waar we eigenlijk niet over durven of willen praten. Maar ook omdat ik voel dat er iemand is die dit moet lezen vandaag.

En de donkere waarheid is: sommige kinderen haten hun moeder.

Ik moest gisteren veel denken aan de kinderen van moeders, voor wie er eigenlijk helemaal niets te vieren is op Moederdag. Die helemaal niet blij zijn met hun moeder. Die geen goede band hebben (gehad). Kinderen die hun moeder diep van binnen eigenlijk haten, misschien zelfs wel blij zijn als ze er niet meer zouden zijn. En dat is een sterke uitdrukking, dat snap ik. Heel pijnlijk voor ieder die ongewenst zijn moeder moest missen gisteren. Toch zijn er heel veel kinderen die worstelen met positieve gevoelens ervaren naar hun ouders.

Hoe komt dat nou, dat je geen liefde voelt naar je moeder?

In de psychologie wordt de term “onveilige hechting” gebruikt, in systemisch werk wordt dit de “onderbroken uitreiking” genoemd. De naam alleen al voelt scherp en pijnlijk, afwijzend. De onderbroken uitreiking. En zijn vroeger testen gedaan met baby’s. Zij lagen te spelen en hoorden hun moeder aankomen. En alle baby’s stoppen dan met spelen en brengen hun aandacht naar de moeder toe. Moeder pakt het kind op en het kind wordt bevestigd dat de moeder er voor hem of haar is. Het onderzoek ging zo, dat de moeder er steeds langer over moest doen om naar het kind te gaan en het op te pakken. En dat werd langer en langer. En het bleek na verloop van tijd, dat het kind ging stoppen met de aandacht op de moeder richten. Het leerde; mijn moeder komt niet naar mij. Ik krijg niet wat ik nodig heb. Zij stopten met uitreiken. En dit is een dynamiek, die heel veel volwassen mensen voortzetten; zij reiken niet meer uit. Daarover later meer.

Want eerst: moeders houden toch van hun kinderen en hebben het beste met ze voor?

Hechtingsproblemen

Niet ieder kind leert van hun moeder (of ouders) wat veiligheid, liefde en geborgenheid is. Dit heeft soms alles en soms helemaal niets te maken met de intentie van de ouder. Denk maar eens aan kinderen van moeders met psychische problemen als borderline of schizofrenie, wiens reactie altijd onvoorspelbaar was. Dat voelt voor een kind heel onveilig. Of letterlijke onveiligheid: de ontelbare kinderen die misbruik en geweld hebben zien gebeuren tussen hun ouders, of daar zelf slachtoffer van waren. Of kinderen van “onbeschikbare” moeders, omdat die feitelijk niet aanwezig waren om wat voor reden dan ook. Kinderen van moeders die openlijk uitten wat een hekel ze aan hun kind hadden, kinderen die zichzelf niet mochten zijn. En er zijn kinderen van moeders, die eigenlijk helemaal geen moeder wilde zijn of worden. Denk aan kinderen die uit een verkrachting of incest zijn ontstaan. Sta eens stil bij dit gevoel van on-welkomheid.

En ik schrijf dit met ALLE liefde compassie voor die moeders, want ook achter hen schuilt een pijnlijk verhaal, waardoor zij hun kind niet hebben kunnen geven wat het nodig had. Dat is soms helemaal geen moedwilligheid. Maar zo ontstaat vaak een intergenerationeel patroon: een herhaling van gedrag over verschillende generaties heen. Als je niet hebt geleerd liefde te krijgen, als je niet hebt geleerd veilig te zijn; wat geef je dan door aan de volgende generatie?

Overlevingsmechanismen

Kinderen van bovenstaande situaties zijn allerlei strategieën gaan ontwikkelen om zichzelf staande te houden. Ze kunnen in de jeugd als probleemkinderen worden bestempeld en in hun volwassen leven allerlei gedrag laten zien dat hierop valt terug te leiden:

• Verslaafd aan de liefde van talloze (bed)partners, of juist totale ontwijking van welke relatie dan ook.
• Het niet durven of kunnen tonen van emoties, of juist overmatig snel in overdreven emoties (oftewel: oud trauma) schieten.
• Niet durven voelen en alleen maar in het hoofd zitten, extreem analytisch zijn. Daardoor ook overmatig piekeren en in rondjes blijven vastlopen in het hoofd.
• Beschermingsmechanismes: zichzelf dicht timmeren met een eindeloos hoge muur en niemand die mij kan raken.
• De pijn verdoven met verslavingen; eten, alcohol, drugs, werk, liefde, ongezond gedrag.
• En heel pijnlijk; sommige van deze kinderen, internaliseren hun haat. Dat wil zeggen; de afkeer, walging en boosheid die zij richting hun ouders voelden, hebben ze naar zichzelf gericht. Geen zelfliefde, zichzelf (fysiek of mentaal) straffen. Kinderen die zichzelf nooit de moeite waard vinden om van gehouden te worden.

Aan al die lieve, gewonde kinderen, van gewonde moeders wil ik zeggen: ik denk aan je. Je bent oké. Niet voor iedereen is Moederdag rozengeur en maneschijn lieve mensen. Het is een zwaar onderwerp vandaag, maar ik wil hem positief afsluiten.

Heling is al-tijd mogelijk.

ALTIJD. Hoe hopeloos de situatie ook lijkt, hoe onveranderlijk het verleden ook is, hoe traumatisch je jeugd ook was: de toekomst heb je in eigen handen. Door middel van opstellingen kunnen we oefenen met opnieuw leren uitreiken.* Een familie opstelling kan je heel veel meer rust, balans en helderheid geven. Je kunt inzichten opdoen over de generaties vóór je ouders, waardoor er mogelijk meer begrip en inzicht naar het gedrag van jouw ouders komt. Maar ook ga je jouw eigen coping mechanisme beter begrijpen, waardoor je nieuw gedrag kunt aanleren.

Worstel jij met vergelijkbare gevoelens of thema’s? Neem eens contact met me op. Ik specialiseer me in familiesysteem gerichte therapie en transgenerationele patronen. Ken je iemand die hierbij gebaat zou zijn? Doe hen en mij een gunst en wijs ze eens op de Kerncoach.

* Dit werkt ook als je ouders al zijn overleden en werkt ook zonder dit in werkelijkheid met je ouders te doen.

Als afsluiter een dank aan mijn eigen moeder, die mij onvoorwaardelijke, veilige, eindeloos geduldige en altijd steunende liefde heeft geleerd en nog steeds geeft. Mijn moeder vormde mij hiermee tot wie ik nu ben en daar ben ik heel erg trots op. Eigenschappen die ik tijdens mijn coaching ook inzet, waardoor we in veiligheid en acceptatie over alles kunnen praten, alles mag er zijn en aangekeken worden.

Ik ben oke, jij bent oke. Zie ik je snel?
Liefs, de Kerncoach