Als een kind zo blij

Kinderen zijn werkelijk fantastisch! Dit heb ik altijd al gevonden. Kinderen zijn onbevangen, eerlijk en PUUR. Ik heb altijd met bewondering naar kinderen gekeken. Ik voel ze, ik snap ze, ik ZIE ze en ik kan er niets aan doen dan onmiddellijk van ze te houden. Dit kan bij volwassenen nogal eens een klus zijn. Iemand werkelijk zien voor wie ze zijn..

Van kind naar volwassene lijken we ons steeds verder onzichtbaar te maken voor wie we werkelijk zijn. Een beschermjas hier, een muur daar, een defence mechanism hier, een masker daar, terughoudendheid hier, aangepastheid daar. Allemaal om ons staande te kunnen houden in de grote mensen wereld. En zo besmeuren en camoufleren we ons een eind raak. En dat blije kind? Dat pure, ware, echte, stralende, onbevlekte kind? Dat is soms niet meer zichtbaar. 

Is het weg? Most certainly not! Dat zit nog steeds in je. En bij tijd en wijle steekt dat ineens de kop op. Vaak als je iets doet waar je echt van houdt. Denk eens na, zijn dat dan “toevallig” dingen die je als kind ook al leuk en interessant vond? Koekoek! No surprise there. Zo kinderlijk blij kun je je dan voelen. Schateren van de lach, de tijd vliegt voorbij, je voelt je helemaal onbezorgd en ontspannen, gaat helemaal op in wat je doet of voelt je heerlijk jezelf.

Maar dat kleine kind in je, dat komt ook wel eens op minder aangename momenten naar boven. Bijvoorbeeld als het wordt getriggerd in oude pijn. Als een collega je onterecht beschuldigd om maar een voorbeeld te geven. Je kleine “ja-maar”-ik kan dan ineens de kop op duiken. Het herinnert zich hoe je, zonder het werkelijke verhaal te mogen vertellen toch door papa in de hoek werd gezet. “En ik wil er NIKS meer over horen!”. En daar stond je dan. Onterecht beschuldigd. 

En dat kleine kind heeft geleerd om zich te gaan aanpassen. Om gedrag te laten zien dat op dat moment nodig was. En als papa nodig had dat jij je zo stil mogelijk hield, vooral geen weerwoord gaf en alles maar slikte: dan is dat jouw mechanisme geworden. En oh wat is het dan spannend als je eenmaal ouder wordt, om je nog goed te gaan uitspreken. Je kunt jezelf zelfs overtuigd hebben, dat het uitspreken van je mening niet veilig is. En misschien was dat ook zo. Kreeg je een pantoffel naar je hoofd, of maakte je papa nog bozer. Misschien ook niet. Als kind streef je altijd naar harmonie en wil je het zo goed mogelijk doen voor je ouders. Er is maar 1 ding dat je nodig hebt en dat is de geborgenheid en liefde van je ouders. En dus doe je alles om die liefde te behouden. En dus houd je je mond. 

Wist je, dat je op latere leeftijd fysieke klachten kunt ontwikkelen als je dit ongezonde kind-patroon vast houdt? Dat patroon dient jou als volwassene niet meer. Het niet uitspreken van je mening in ruil voor liefde is niet een gezond patroon. Vriendelijk blijven lachen, terwijl je eigenlijk boos bent; is niet een gezond patroon. Niet je eigen mening of grenzen aangeven omdat je de lieve vrede wilt bewaren… you get me. 

En dit hoef je echt niet direct in schokkende dingen te zien, zoals verslavingen of vandalisme. De meeste verslaafden (of het nu werk, drugs, liefde, alcohol, seks of gokverslaafd is) hebben een getraumatiseerd kind in zich dat ze aan het “soothen” zijn. Het kan zich dus ook uiten in lichamelijke klachten. Psychosomatische klachten noemen we dit. Zo kan het niet uitspreken van je mening zich bijvoorbeeld vast zetten met pijn in je nek. 

Terug naar de situatie met je collega en de onterechte beschuldiging. Er kunnen twee situaties ontstaan. 1: je kruipt terug in je hoek en houd je gedeisd. Ondertussen ettert en broeit het onderhuids en wordt dit, zonder daar bewust voor te kiezen, een collega waar je niet mee door één deur kunt. En voel je je onbehaaglijk en onprettig. Iets dat je zelfs op het gehele team van het collega of de hele organisatie kan gaan projecteren. Misschien wel met ziekte of ontslag als gevolg. Het is schokkend als ik er bij stil sta hoe vaak ik dit soort situaties heb meegemaakt in mijn jaren als HR-Adviseur.

Of 2: je spat uit je vel. Jouw collega, zich van geen kwaad bewust, krijgt ineens de volle laag. Want nu kun je los. Als klein kind durfde je niet, maar nu je volwassen bent sta je ineens op. En zonder dat je het door hebt, ben je eigenlijk niet meer tegen je collega, maar tegen je vader aan het praten. En dat wat zich zo lang had opgekropt, komt er ineens uit. 

En dit klinkt misschien wat overdreven of “groot”, maar dit gebeurt zó vaak in de praktijk. Reageren op een manier die eigenlijk niet in proportie staat met de werkelijke situatie. Bijna altijd een teken dat er een gekwetst kind in oude pijn is geraakt. Ga eens na of je het bij jezelf of bij anderen herkent. Zodra er geen ‘normaal volwassen gesprek’ meer mogelijk is, maar iemand overdreven emotioneel reageert, dan weet je “ah… oude pijn”. En probeer dan eens met compassie hier naar te kijken, zonder het te veroordelen. Gewoon waarnemen: hier zit een gekwetst kind. Hoe verandert dit de situatie voor je?

Herken je dit bij jezelf en wil jij je van deze oude patronen en pijnen bevrijden? Neem eens contact met me op. Samen kunnen we met een focus sessie aan de slag. Stapsgewijs, beginnen met onderzoeken waar en wanneer deze pijn is ontstaan. En begrijpen hoe en waarom je dit patroon in stand hebt gehouden. Maar ook beseffen wat de gevolgen daarvan geweest zijn. Om vervolgens je innerlijke kind te geven wat het nodig heeft en jezelf hierop te helen. Iedereen verdient het om zich als een kind zo blij te voelen! 

Liefs, de Kerncoach
info@de-kerncoach.nl of 06-83227376